Çocukluk

evcilik oynarken
başka evlerde

hiç bir şey düşünmezdik
zaman bizimdi çünkü

ve her birimizin kolunda
plastik çalışmayan saatler vardı

onlara bakıp
daha var derdik birbirimize
daha var

yağmur yağmaya başlayınca
korkardık
o saflıkla tutardık ellerimizden

yağmur dinesiye kadar
dururduk o evde
bir gün
bir hafta
bir ay

sonra ağlamaya başlardık
çünkü ev bizim değildi
unutmuştuk
kirayı