günlüğünü bulup
şehrin arka odasında okumak için
kendi kanepelerini kırıp
bir orkestra şefini ayakta bırakabilecek sayıda
sandalyeler yaptı
herhangi birinde
beynin aslında vücudun sadık köpeği olamayacağını
anlatan bir şarkı söylüyordu
tırnaklarında renk olan
boyunu boyundan yükseltmiş ayakkabılarla
aynı ses farklı yerdeyse
çağrışım görselinde aynı resmi fakat soyutlukta hayal kırıklığını görürsünüz
annesinin tıkırtısına inançlı bir gülümseme bırakırken çocuk
bunları söylüyordu bilinç
kahveme konsun
parke üstü tahta tozların
ve
adresi belli olmayan kirpikler
küllüğü boşaltsın
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder