aptal insanlarla
aynı limanda martı besleyerek büyüttüğüm
o ince yüzlü esmer gölgenin
kıyısına yanaştığımda
nelerle karşılacağım konusunda ileri görüşlü olmanın
bir yararı olmayışındandır ki
kendi içimde
özgür değilim bu noktada
ince parmaklarının ne denli kuvvetli olduğunu
hareketsizliğimden anlıyorum
artık martı beslemek gelmiyor içimden
durumun farkında oldukça kanat çırpıp kutluyorlardır
yolcu indiren ve yine yolcu alan gemilerle
doymuşluğun ve tabaktakilerin ana temasına bekleyiş arasındaki o koridorda
hareketlerim yorgun & midem püsküren bir lav
beynim durduğunda bedenim ona eş
yine de kararlılığımdan mıdır bilinmez
ışık gözümü alıyor
gölgene doğru adımlarsam
oraya göm
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder