Gurablista

merkezini yitirmiş dağınıklığı toparlarken

inşa ettiğim düzende çok şeyi yanıma almıyorum

.

nağmeler kulak dolusu yıldırıcı bir sese dönüştüğünden

topuklarını pembe yapmaya çabalayan balinalara inat

suyun rengini yakalamaya çabalıyorum karada

.

resim tamamlandığında balinalar kazanıyor

 .

fakat aradan geçen zamanın servisinde sunulan

illegal bir sergi vardır

.

burada karşılaştığımız tablolar bizi sınırlar

iyi çizimler , kozmopolit boyalar ve hatta altın çerçevede olsalar bile

.

çünkü serginin bir sahibi var

ortada dikilip sana gülümseyen

nabzını yoklayan , göz ucuyla seni takip eden

 ..

ama merkezi değiştirdiğimizde ise herhangi bir tablo bu serginin sahibi oluyor

ve işin can sıkan kısmı 

ortada dikiliyor

sana gülümsemeye çabalıyor

nabzını gözünde arıyor 

seni tanımıyor

ve parmak ucuyla seni geziyor

 .

merkeziyetçi dokusu ve işlenişi iklimini değiştiriyor 

sana yabancılığını kendine yabancılıkmış gibi anlamlandırıyorsun

.

aslında sen bu sergide mevsimi takip ediyorsun

.

fakat mevsim seni suçluyor

çünkü serginin asıl sahibi bir tabloya dönüştüğü andan itibaren 

çoğu şeyi -sanıyorsun  

.

ve bu sanı aklını karıştırıyor

yeni merkezinin gülümseme çabasını yutkunuyorsun

atardamarını gözbebeğine çekiyorsun

ve tenin titriyor

.

seni tanımayan birinin olasılıkları oluyorsun

ve sanıyorsun ki ben buymuşum

.

aslında hangi tabloda takılı kaldıysan o tablonun izbesine iniyorsun

 eğer merdiven gerekiyorsa da bulup çıkıyorsun basamakları

tabi biraz şansın varsa

.

insan , bir üst kata uzayan asmanın salkımında üzümdür

ve diğer insanlar bu üzümün genetiğiyle oynar

.

benden bir şarap çıkmadı ama 

insanlığın kadehinde de sinek hiç eksik olmadı

.

hayat ne güzeldir 

ne yaptığını bilmeyip

yolda heykel olanlar için

.

merkezimde aklını traşlamamış birine ihtiyacım var 

bacaklarını öperken topuğunda balinaları kıstıracağım

.