parkede adımlamakla bitmeyen
eskizin
mühim parçası
boş bir salonda
bol bir duvara yaklaşan
kaşıntı bir slalomdan daha kıvrak olsa da
köpükler
önce
onun suyundan
ay'a
parlar
voltajı düşük bir lambada kendine adanarak
aldattığım gölgelerde
didaktik izdüşümün
diafram kasılmaları arasında
çocukluğumdaki hayaletleri öpüyorum
sanırım
benim epizotum ay
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder