Umarım

epey oluyor 

anı anda yazmamak

sanırım

en büyük riskim

zihnimde yalpalayan şeylerin ucundan tutup sınırlı alfabemde resme çevirmem gerekiyordu 

bir ressam değildim

anlatıcı olarak tökezlediğim dönemdi

aslında öyle denmez

dönemi

önemseyemediğim bir dönemdi

kendime zihnimin motifleri dışında dünyadan taslak edinmek istemiştim

ve seçimimi yaptım

bunun için uzağa bakmam

önümde oturuyordu

yansımasına dikkat ediyordu

yansımasının güzel durmasına

bilirsiniz şehirler arası yolculuklar

çoğu kişinin çoğunlukla kişiliğini değiştirdiği yerlerdir

çoğu kıyafetini bile değiştirir

kabinde askılığa astıkları eski kıyafeti bile yanına almazlar

bu tür ışıkları süzerken zihnim

metafiziğin işe yarayacağını düşündüm

yazmak sıradandı

her şeyi yazabilirdim

fakat dünyada dönen elektronları

kuyruğundan tutup istediğim yere fırlatmak ve fırlattığım yerde olmak istiyordum

ve çakramın güftesine büyük oynadım

ilk cümlemin

baş kelimesini hatırlamıyorum

ama

yazımdaki yansımasını

ölümle tehdit ediyordum

birçok şeyle bocalandıktan sonra

tekrar tehdit unsurumun örgülerini tamamladım

arkaya dönüp

ölmekte olduğunu ve bir suya muhtaç olduğunu söyleyesiye kadar

her şey eğlenceliydi

tamamen donup kalmıştım

sadece bakıyordum 

hareket eden tek şey gözbebeğimdi

ve son kelimesi olan

lütfenin

sadece bir

komut olduğundan emin oldum

buzun içindeki suçluydum

eski haline dönmesi için

yansımasına baktım

sırtı çirkindi

umursamıyordu

ve bir protonla tokalaştım

ve yüzüne karşı o halini yok edecek cümleler kurdum

eski haline döndüğünde

gerçekten teşekkürleri

yansımamdan uzak dur demesiyle birebirdi

bu gece sen üzerinde

aynı şeyi deneyeceğim

kendini bana bırak

ve salın