Uyak

o gölün kenarında

zaman için bir motor inşa etmişlerdi

bu dişli çark

dişli örgülerin önünde 

perspektif enerjilerle çalışıyordu

anlamlarımı dahi hissedemiyor

kurgumda patinaj çeken stabil yüklenişe

hayıflanıyordum

bütün eylemlerim

metre kare başına ruhun 10 valsine bedeldi

insan tabiriyle

canavarlar insan ruhluydu

sık sık

çok kollu bir canavara sarılmak istiyordum

bir kitap yazmaya başlıyor
 gibiyim
gibiydim
gibiydi

kurgum umrumda bile değildi

ama

camlarına dokunan bir fırtınaya sahiptim

levham 

kararlı bir biçimde

haznede uysal kaz ayaklarıyla

gösterdiği 

kronolojik

müjdeyi

keza müjdeyse eğer

gösteriyordu

evrenin dayatısını
 cümlesiz ve soygun
öpmüştüm

o
zihnimde sabitlenmiş tek heykeldi

sonra öğrendim ki
evrenin icadı olan
olay örgüleri bile
benim bozuk hafızamın düzenlediği bir mistiklikmiş

tanrıçam sakindi

elimde son kurguya dair
 pek değerli bir şey kalmamıştı

her şey çözülmüştü
bir yana
her şey dökülmüştü

kızgın ve kırgın düştüğümde buraya
yeni bir nüshayla karşılaştırım

ama zihnimin bir diğer kurgusunda
bilekliğim paratoner